mam dużo pytań

Nie zwracałem na to uwagi, ale pytania mnożyły się w mojej głowie od dziecka. Nie uważam jednocześnie, żeby wyróżniało mnie to spośród ogółu. Myślę, że to naturalna i pospolita wśród gatunku ludzkiego, choć nie wyłącznie przypadłość. Wątpliwości uczą. Jak, ile, który, gdzie, kiedy, skąd, po co i co jeśli [...]. Podobno "kto pyta, nie błądzi", a choć powiedzenie to jako prognostyk ma wg mnie niską sprawdzalność, pytania uważam za więcej niż potrzebne. Nie inaczej było, gdy zaczynałem przygodę zawodową w Sprzedaży. Ta ostatnia trwa do dzisiaj. Od pierwszego dnia, podobnie jak w życiu na większość pytań odpowiedź wychodziła w tzw. praniu, choć nie musiała być podana na przysłowiowej tacy. Dostrzeżenie jej wymagało czasem chęci i uwagi. Bywało, że odpowiedzią na pytanie było pytanie kolejne.

 

Czas biegnie miarowo i przewidywalnie, choć wydaje się momentami, jakby wsiadł w jakiś rodzaj komunikacji miejskiej, by przejechać kilka przystanków, zostawiając w człowieku wrażenie i kolejne pytanie "kiedy to zleciało". Minęło sporo lat i po upływie tego czasu zauważyłem pewne zjawisko. Całkiem możliwe, że istniało zawsze, tylko ja potrzebowałem dojrzeć, by je dojrzeć. Jest trochę niezgodne z trendem, bo niewygodne w dzisiejszej rzeczywistości, w której dobrze wszystko wiedzieć, mieć doświadczenie, receptury, tzw. skille i sprawdzone kejsy. Dzisiaj dobrze być ekspertem. Ten ostatni jednak, jeśli chce być w samoocenie uczciwy, nie powinien przestać zadawać pytań, również podważających własne kompetencje. Czy aby na pewno mam rację. Każdy ma swoją drogę i kto wie, być może znak zapytania, zwany również pytajnikiem nie jest wyłącznie znakiem interpunkcyjnym, a również drogowym.

 

Jeśli rozpoczynając pracę prawie ćwierć wieku temu miałem pytania, mam je również dzisiaj. Nic się nie zmieniło. Po latach niezliczonych telefonów, rozmów, spotkań, uścisków dłoni, zdartych butów, po nieokreślonej ilości odmów, ale i podpisanych umów, w tym wieloletnich, przypieczętowanych dobrymi relacjami, po czasie budowania mojego osobistego spojrzenia na Sprzedaż wciąż nie znam wszystkich recept, gwarancji i sprawdzalnych w 100% scenariuszy. Mam czasem wrażenie, że stoję na życiowej planszy na miejscu z napisem "Start". Kolejny raz. Mimo że nie uważam się za laika, wiem na co mogę liczyć i co sprawdziłem na własnym, póki co żywym organizmie. Podobnie jak "n" lat temu, na większość pytań odpowiedź wyjdzie w tzw. praniu, choć nie będzie musiała być podana na przysłowiowej tacy. Dostrzeżenie jej będzie wymagało chęci i uwagi, a czasem odpowiedzią na pytanie będzie pytanie kolejne. To budujące. Dostrzegam w tym pozytywną wartość, być może nie tylko dla siebie. Wątpliwości niezmiennie uczą, również pokory. Jeśli są pytania, znaczy świat, w tym dotyczący Sprzedaży nie jest taki prosty. Jeśli uznamy, że to prawda, jest szansa na przyznanie w pokorze, że człowiek nie jest gatunkiem wszechwiedzącym. Jestem tego dowodem.

 

Dzisiaj idę dalej, gromadząc z upływającym czasem swoje przemyślenia. Nie uważam jednocześnie, żeby wyróżniało mnie to spośród ogółu. Każdy je ma. Wiem na pewno, że chcielibyśmy myśleć inaczej, ale nigdy nie będziemy wiedzieć wszystkiego. To niemożliwe. Zawsze będą towarzyszyć człowiekowi niewiadome i przestrzenie nieodkryte. Jak, ile, który, gdzie, kiedy, skąd, po co i co jeśli [...]. Podobno "kto pyta, nie błądzi", a choć powiedzenie to jako prognostyk ma wg mnie niską sprawdzalność, pytania uważam za więcej niż potrzebne. Piszę to jako 49-latek. Mam dużo pytań.