myśl o przywództwie

Ucichły tematy mniej ważne, w tym te, które zwykle poruszam. Dzisiaj bardziej niż zwykle porusza to, co 55 lat temu w swoim muzycznym pomniku wyśpiewał Czesław Niemen. Od pierwszego słowa po wstępie zagranym na organach Hammonda po słowo ostatnie, wszystkie są ważne i trafne. "Dziwny jest ten świat [...]". Jesteśmy mieszkańcami tego świata tylko chwilę, pytanie czy zechcemy wykorzystać ją dobrze, dla siebie i nie tylko. Oby "ludzi dobrej woli" było więcej.

 

Przywołując myśl o teoretycznie mało znaczącym działaniu jednostki, pośród wydarzeń przytłaczających i tragicznych chciałbym zwrócić uwagę na niezaprzeczalnie ważne działania ludzi na tzw. najwyższym szczeblu. Widzimy je codziennie. Działania każdego tzw. szarego człowieka wydają się jednak mieć znaczenie nie mniejsze. To również widzimy każdego dnia. W czasie triumfu niesprawiedliwości i cierpienia, splecionych z wyzwoloną odruchem, może instynktem dobrocią mam potrzebę przywołać i zostawić subiektywnej ocenie myśl o przywództwie, która zrodziła się w mojej głowie nieplanowana, sporo już lat temu. Choć dotyczyła innego tła/ kontekstu, być może ma szansę być uniwersalną oraz bezterminową. 

 

Postanowiłem wykorzystać drabinę w sposób mniej popularny. Udało mi się dostrzec coś mniej popularnego. W czasach rozkwitu hierarchii i przywództwa schodzę po szczeblach jednej z drabin na sam dół i podziwiam niezwykłe stworzenie, które w milczeniu zawstydza kto wie, może i ludzi. Pokazuje więcej, niż na pozór widać, zaprzęgając do działania sprzeczności. Łączy skomplikowane z prostym, odrzucone z niezbędnym, nielogiczne z dokładnie odwrotnym. Porusza się do tyłu i do góry nogami, obierając kierunek na wprost, do nawigacji wykorzystując (błahostka?) światło Słońca, Księżyca i Drogi Mlecznej. Zagospodarowuje też to, co zostało wydalone przez inne gatunki, stygmatyzując się tą czynnością w tym „pachnącym” świecie, działając na rzecz przetrwania najbliższych i przysługując się innym, nie pomijając ludzi. Tym właśnie łączy pokorę z dumą, a potrafiąc transportować ciężar 1100x większy od siebie, co plasuje go w pozycji lidera siłaczy na Ziemi nie komunikuje tego werbalnie, łącząc milczenie z przekazem informacji. Sporo tu symbiozy sprzeczności, a być może cichej, nienachalnej lekcji. W czasach rozkwitu hierarchii i przywództwa schodzę po szczeblach jednej z drabin na sam dół i podziwiam niezwykłe stworzenie (żuk gnojowy, Geotrupes stercorarius), które zawstydza kto wie, może i ludzi.

 

Poniżej zamieszczam amatorskie wersy, powiązane wg mnie z przywództwem w całości. Powstały długo przed obecną wojną, a czas dodał im niestety nowego oddechu. Kończę je znakiem zapytania, który być może nie zamknie tematu jak jego siostra kropka. Być może dzisiaj, może jutro, może nigdy, a może kiedyś znajdzie się czas na refleksję.

 

Gdy wata ciężarem zamieni się z cegłą,

wilk charakterem z owcą uległą, 

kruchość z trwałością, a słabość z siłą,
kłótnia zacięta z rozmową miłą.
Gdy dobre zamieni się w złe, a złe w dobre,
uprzejmość w bezczelność, a passé w modne,
gdy straty zamienią swą rolę z zyskami,
w samotne nieszczęścia - dotychczas "parami".
Gdy wszystko ulegnie powszechnej zamianie,
człowiek już złym, czy może dobrym się stanie?  

 

|zamiana| © Janusz Zacharewicz 

 

Kończąc myśl wracam do słów, od których zacząłem. Zawierają nadzieję powiązaną z odpowiedzialnością. Oby „ludzi dobrej woli” było więcej. PS. W refleksji pomógł mi znak zapytania oraz drabina, przedmiot dość prosty w konstrukcji. Po raz kolejny zauważam, że proste jest takie być może nie bez przyczyny.