Ucichły tematy mniej ważne, w tym te, które zwykle poruszam. Dzisiaj
bardziej niż zwykle porusza to, co 55 lat temu w swoim muzycznym pomniku
wyśpiewał Czesław Niemen. Od pierwszego słowa po wstępie zagranym na organach
Hammonda po słowo ostatnie - wszystkie ważne i trafne. "Dziwny jest ten
świat [...]". Jesteśmy mieszkańcami tego świata tylko chwilę, pytanie czy
zechcemy wykorzystać ją dobrze. Oby "ludzi dobrej woli" było więcej.
Przywołując myśl o teoretycznie mało znaczącym
działaniu jednostki pośród wydarzeń przytłaczających i tragicznych chciałbym
zwrócić uwagę na niezaprzeczalnie ważne działania ludzi na tzw. najwyższym
szczeblu. Widzimy to codziennie. Działania każdego tzw. szarego człowieka
wydają się jednak mieć znaczenie nie mniejsze. To również widzimy każdego dnia.
W czasie triumfu niesprawiedliwości i cierpienia splecionych z wyzwoloną
odruchem, może instynktem dobrocią mam potrzebę przywołać i zostawić
subiektywnej ocenie myśl o przywództwie, która zrodziła się w mojej
głowie kilka lat temu. Choć dotyczyła innego tła/ kontekstu być może ma szansę
być uniwersalną i bezterminową. Postanowiłem swego czasu wykorzystać
drabinę w sposób mniej popularny. Udało mi się dostrzec coś mniej popularnego.
W czasach rozkwitu hierarchii i przywództwa schodzę po szczeblach jednej z
drabin na sam dół i podziwiam niezwykłe stworzenie, które w milczeniu zawstydza
kto wie, może i ludzi. Pokazuje więcej niż na pozór widać, zaprzęgając do
działania sprzeczności. Łączy skomplikowane z prostym, odrzucone z
niezbędnym, a nielogiczne z dokładnie odwrotnym. Porusza się do tyłu i do
góry nogami obierając kierunek na wprost i do nawigacji wykorzystując
(błahostka?) światło Słońca, Księżyca i Drogi Mlecznej. Zagospodarowuje to, co
zostało wydalone przez inne gatunki stygmatyzując się tą czynnością w tym
„pachnącym” świecie, działając na rzecz przetrwania najbliższych i przysługując
się innym, nie pomijając ludzi. Tym właśnie łączy pokorę z
dumą. Potrafiąc transportować ciężar 1100x większy od siebie, co plasuje
go w pozycji lidera siłaczy na Ziemi nie komunikuje tego werbalnie,
łącząc milczenie z przekazem informacji. W czasach rozkwitu hierarchii i
przywództwa schodzę po szczeblach jednej z drabin na sam dół i podziwiam
niezwykłe stworzenie (Geotrupes stercorarius, żuk gnojowy), które
zawstydza kto wie, może i ludzi. Poniżej zamieszczam amatorskie wersy powiązane
wg mnie z przywództwem w całości. Powstały długo przed obecną wojną, a czas
dodał im niestety nowego oddechu. Kończę je znakiem zapytania, który być może
nie zamknie tematu jak jego siostra kropka. Być może dzisiaj, może jutro, może
nigdy, a może kiedyś znajdzie się czas na refleksję.
Gdy wata ciężarem zamieni się z cegłą,
wilk charakterem z owcą uległą,
kruchość z trwałością, a słabość z siłą,
kłótnia zacięta z rozmową miłą.
Gdy dobre zamieni się w złe, a złe w dobre,
uprzejmość w bezczelność, a passé w modne,
gdy straty zamienią swą rolę z zyskami,
w samotne nieszczęścia - dotychczas "parami".
Gdy wszystko ulegnie powszechnej zamianie,
człowiek już złym, czy może dobrym się stanie?
|zamiana| © Janusz Zacharewicz
PS. Kończąc wracam do słów, od których zacząłem.
Zawierają nadzieję powiązaną z odpowiedzialnością nas wszystkich. Oby
„ludzi dobrej woli” było więcej.
